Κάποτε ρώτησα το δάσκαλό μου τον Yossi Sheriff, γιατί ασχολούμαστε ακόμα με ryu, με kata, με σπαθιά και ξύλα; Γιατί δεν εστιάζουμε μόνο σε ότι είναι "πραγματικό" και άμεσα εφαρμόσιμο; Γιατί να μην αφαιρέσουμε όλες αυτές τις τεχνικές που δεν φαίνεται να απηχούν στη σύγχρονη πραγματικότητα; Γιατί τελικά να μην υιοθετήσουμε την αμείλικτη οικονομία του MMA;
"Θέλεις πραγματικότητα; Πάρε όπλο" μου είπε ο Yossi.
"Θέλεις πιο πολλή πραγματικότητα; Πήγαινε στη Συρία και βυθίσου στο μακελειό εκεί πέρα".
"Θέλεις ακόμη περισσότερη πραγματικότητα; Ανέβα τα σκαλιά της εξουσίας και γίνε ο άνθρωπος που πατάει το κουμπί για να εκτοξεύσει μια πυρηνική κεφαλή".
"Πόση πραγματικότητα θέλεις;"
Δεν μου πήρε παρά μερικά δευτερόλεπτα σιωπής για να καταλάβω ότι αυτό που είχα στο μυαλό μου ως πραγματικότητα, υπήρχε μόνο εκεί: στο μυαλό μου.
Όλα τα παραπάνω ισχύουν στο ακέραιο. Ζούμε στον κόσμο που οι οικονομία των τζογαδόρικων "αγορών" καταπίνει ολόκληρους λαούς και τους υποδουλώνει για δεκαετίες. Το περιβάλλον καταστρέφεται για να βγάλουν δισεκατομμύρια μια χούφτα άνθρωποι στον πλανήτη. Υπάρχουν περισσότεροι άνθρωποι σε καθεστώς καταναγκαστικής εργασίας από ότι ποτέ στην ιστορία. Ένα γραβατοφορεμένο καρτούν διοικεί την ισχυρότερη χώρα (και πολεμική μηχανή) στον κόσμο. Κυβερνήσεις σε όλον τον κόσμο κάνουν αβάντα σε κάθε λογής φασίστες, οι οποίοι δολοφονούν με μαχαίρια, με αυτόματα, ακόμα και με αυτοκίνητα. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, υπάρχει κι ένα χαλιφάτο(!) στη Μέση Ανατολή που αποκεφαλίζει κόσμο και βάζει πιτσιρίκια να ανατινάζονται για να πάνε στον παράδεισο(sic). Α, ναι. Επίσης, ο τόπος που ζούμε είναι προτεκτοράτο, η κυβέρνησή μας εκτελεί εντολές και έχουμε μια εγκληματική ναζιστική οργάνωση στη Βουλή.
Σε αυτή τη δυστοπία όλα φαίνεται να έχουν βρει τη θέση τους στο ράφι και το καρτελάκι με την τιμή τους. Οι πολεμικές τέχνες επίσης. Αυτοί που πολεμούν στ' αλήθεια βρίσκονται πίσω από διόπτρες, μέσα σε πιλοτήρια βομβαρδιστικών, ή πίσω από οθόνες υπολογιστών 3000 χλμ μακριά από αυτούς που κομματιάζουν. Και οι πολεμικές τέχνες; Αυτές σπρώχνονται με το ζόρι όλο και περισσότερο προς τον κόσμο του θεάματος και του pay-per-view.
Εγώ τελικά που δεν είμαι ούτε μισθοφόρος, ούτε αθλητής του UFC, γιατί να ασχοληθώ με τις πολεμικές τέχνες;
Για να μην ξεχάσω το πώς πολεμάω.
Επειδή ο πόλεμος του καθενός μας είναι καθημερινός. Μαίνεται σε γραφεία, σε λεωφορεία, στις δουλειές μας, στους δρόμους και πίσω από τις κλειστές πόρτες των σπιτιών μας. Δεχόμαστε βία κάθε φορά που ανοίγουμε την τηλεόραση και μας ταΐζουν φόβο (και χάπια αδυνατίσματος, γιατί πως είσαι έτσι;). Μας τραυματίζουν κάθε φορά που μας απειλούν ότι θα μας πετάξουν στο δρόμο αν δεν πληρώσουμε τη δόση του στεγαστικού. Μας ματώνουν κάθε φορά που καταπίνουμε την αξιοπρέπειά μας γιατί χρειαζόμαστε τα 500 ευρώ που μας δίνει η απαίσια δουλειά μας. Μας βασανίζουν κάθε φορά που μας αγαπούν, αλλά δεν φταίνε αυτοί που σήκωσαν χέρι πάνω μας.
Τα τέρατα υπάρχουν παντού. Κάποια φοράνε ακριβά κοστούμια, κάποια τραγουδάνε χιτλερικούς ύμνους και κάποια χαμογελούν πλατιά την ώρα που υπογράφουν την καταδίκη μας (αλλά είναι για το καλό μας).
Δεν είναι το αν μας επιτίθενται, είναι το τι κάνουμε όταν συμβαίνει.
Αυτός είναι ο λόγος που φοράμε τα gi μας και μπαίνουμε στο tatami. Για να καταλάβουμε ότι όταν τα χέρια μας τρέμουν από τα push ups, οι δυνάμεις μας είναι πολύ μεγαλύτερες από αυτό που μας έχουν μάθει. Για να μάθουμε ότι όταν ο uke μας βάζει στο τρίγωνο και μας σφυροκοπάει, η θέλησή μας είναι αλύγιστη και μας σηκώνει ξανά στα πόδια μας. Για να νιώσουμε στο πετσί μας ότι όταν τα πνευμόνια μας καίνε μετά από δύο ώρες randori, τα όριά μας είναι πολύ βαθύτερα.
Για να πάρουμε τελικά το σκληρό μάθημα που κερδίζουμε με τον ιδρώτα μας στο dojo και να το πάμε εκεί που όντως είναι η πραγματικότητα:
Στη ζωή μας.