Δεν ξέρω αν το έχεις παρατηρήσει, αλλά ο κόσμος έχει κάνει μια απότομη στροφή προς τη δυστοπία. Κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο κηρύσσουν καταστάσεις έκτακτης ανάγκης, άνθρωποι πεθαίνουν δεξιά κι αριστερά, και τα media - πιστά στον βασικό (όχι στον πρωταρχικό) σκοπό τους ανακινούν το φόβο με πολεμική γλώσσα ενάντια σε ένα εχθρό που δεν μπορούμε να δούμε, αλλά σίγουρα μπορούμε να αισθανθούμε.
Ο κορονοϊός είναι απλά ένα όνομα - ένα σύμπτωμα αν θες - για ένα πρόβλημα πολύ βαθύτερο και ενδυμικό στις ζωές που έχουμε επιλέξει. Αυτόν τον εχθρό - τον μετρούμενο σε μικρομέτρα - τον είχαμε προβλέψει, είχαμε προειδοποιήσει ότι θα έρθει, και είχαμε παντελώς αγνοήσει μέχρι να είναι πολύ αργά. Υπάρχουν πολλοί άλλοι “εχθροί” που ακολουθούν στο κατώφλι του (κάποιοι προηγούνται κιόλας) και είναι μακράν χειρότεροι. Απολυταρχικά κράτη. Οικονομική ύφεση. Περιβαλλοντική κατάρρευση.
Και ιδού το μεγάλο ερώτημα: Για ποιο διαβολεμένο λόγο εμείς συνεχίζουμε να προπονούμαστε μέσα σε αυτό το χάος; Βγάζει έστω και λίγο νόημα; Δεν είναι απλά ...μάταιο;
Βέβαια είναι. Και παρόλαυτά η προπόνηση δεν είναι επιλογή - είναι αναγκαία.
Η ζωή πάντα περιστρεφόταν γύρω από τη μάχη. Όχι τη στρατιωτική μάχη, αυτή που είναι “καλές”, αιματοβαμμένες, αυτοκαταστροφικές μπίζνες. Το άλλο είδος. Αυτό που με κάνει να σηκώνομαι από το κρεβάτι κάθε μέρα για να αντιμετωπίσω ένα σύμπαν που εντελώς χέστηκε για μένα και τα προβλήματά μου, χωρίς κανένα νόημα παρά όποιο φτιάξω εγώ για τον εαυτό μου. Μπορεί να διαφωνείς, όλα καλά. Όλες οι απόψεις τελικά καταλήγουν στη σιωπή, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν μπορούμε να απολαύσουμε έναν καλό καυγά. Σκοτεινό ίσως, αλλά οι πολεμικές τέχνες δεν ανήκουν στις καλές τέχνες. Μελετούμε τη βία και τη σύγκρουση, αλλά αλήθεια - είναι βαθιά πνευματική υπόθεση. Φρικιαστική, ναι, αλλά πνευματική. Θα έφτανα μέχρι να την ονομάσω εξυψωτική για τη ζωή, μια μπουνιά τη φορά.
Δεν έχω ιδέα για ποιο λόγο προπονείται κανείς μαθητής μου και καμία μαθήτριά μου. Δεν θέλω να παρεξηγηθώ. Έχω περιέργεια, αλλά τελικά, δεν είναι δικό μου το βάρος να ξέρω το λόγο. Μου πήρε πάνω από μια δεκαετία να ανακαλύψω για ποιο λόγο προπονούμαι εγώ (κυρίως είναι επειδή ορίζω την αυταξία μου από την ικανότητά μου να αντέχω τον πόνο και τη δυσκολία - δηλαδή κυρίως λόγω φόβου). Κάποι@ προπονούνται για να νιώσουν δυνατ@, κάποι@ για να προστατευθούν, κάποι@ για να εντυπωσιάσουν κορίτσια (ή/και αγόρια) στην παραλία - οι ninja είναι γαμάτοι, αφού! Το γιατί δεν έχει σημασία. Το να προπονείσαι έχει. Έρχεσαι, εργάζεσαι, ιδρώνεις, αρπάζει μπουνιές, κλωτσιές, σε πετάνε, σε πνίγουν, γελάτε παρέα, και μετά έρχεσαι για περισσότερο από το ίδιο - μέχρι να μην έρχεσαι. Μια τέλεια αναπαράσταση της ανθρώπινης κατάστασης κατά τη γνώμη μου.
Εκεί βρίσκεται το “βαθύτερο νόημα” των πολεμικών τεχνών. Όχι στο να διαλογίζομαι σε ένα βουνό μέχρι να μου πέσουν τα δόντια, όχι στο να ψέλνω mantra, να κάνω mudra, να σχεδιάζω mandala, αλλά στο να κυλιέμαι αγκαλιά με το Θάνατο, σε μια μακάβρια προσομοίωση, τρεις φορές την εβδομάδα, κάθε εβδομάδα. Τι νόμιζες ότι σημαίνει όταν δίνεις tap; Πέθανες. Ή τέλος πάντων θα είχες πεθάνει αν δε ρόλαρες με τα φιλαράκια σου. Κάποιες φορές κρατάς τη ζωή τους στα χέρια σου, άλλες κρατάνε αυτοί τη δικοί σου. Πλήρης κύκλος. Υπάρχει μια απλή ομορφιά σε αυτό, διαφορετική από αυτή ενός ζωγραφικού πίνακα, αλλά εξίσου αληθινή. Είμαστε όλ@ μαζί σε αυτό, οι ζωές μας εξαρτώνται από τ@ άλλ@.
Πες μου μία άλλη ανθρώπινη δραστηριότητα που μπορείς να το μάθεις αυτό τόσο ξεκάθαρα. Τα μαθήματα του σώματος είναι αναπόδραστα.
Αυτή είναι βασικά η φάση των πολεμικών τεχνών. Το να παίζεις με τη θνητότητα, να παλεύεις με την ευθραυστότητα, να κοροϊδεύεις το θάνατο και να περνάς καλά. Το να αποκτάς αυτό το μυθικό, απαστράπτον πετράδι του να είσαι άνθρωπος - το μαχητικό πνεύμα. Όπως ακριβώς οι πρόγονοί μας όταν περιπλανιούνταν σε παγωμένες τούνδρες, με τα αγρίμια ξωπίσω τους και τα στοιχεία να τους μαστιγώνουν. Αν νομίζεις ότι το ξεπεράσαμε αυτό το στάδιο ως είδος, θα σου πω ότι έρχεται ένα ταχύρυθμο μάθημα στη συμβολική φύση της πραγματικότητας. Οι δικές μας τούνδρες είναι από τσιμέντο, τα αγρίμια φορούν κοστούμια, και τα στοιχεία (*γκουχ* κλιματική αλλαγή *γκουχ*) πρόκειται να γίνουν πολύ, πολύ πιο αγριεμένα με όλα τα κολπάκια μας μετά τη βιομηχανική επανάσταση.
Οι πολεμικές τέχνες είναι μάταιες και το ίδιο είναι τα πάντα. Αυτή είναι η φύση της ύπαρξης. Εύθραυστη, προσωρινή, θνητή. Δεν μπορούμε να νικήσουμε και δεν έχει σημασία. Μπορούμε όμως να παλέψουμε. Έχει απίστευτη πλάκα. Το να είσαι άνθρωπος είναι να παλεύεις. Κάνεις καλούς φίλους και καλούς εχθρούς. Στο τέλος, είμαστε όλ@ καλεσμέν@ σε δείπνο. Τι άλλο να κάνεις; Άντε προπονήσου.