Υπάρχουν δύο απαντήσεις σε αυτό. Μια σύντομη και μια πιο μεγάλη.
Η σύντομη είναι “επειδή είναι άνθρωποι και η δουλειά μου είναι να διδάσκω πολεμικές τέχνες σε ανθρώπους”.
Η μεγάλη είναι αυτό το άρθρο. Αλλά ίσως είναι καλύτερη.
Είμαι cis, straight λευκός άνδρας, με ελληνική ιθαγένεια, γενικά υγιές οικογενειακό υπόβαθρο, ανώτατη εκπαίδευση, και σχετικά εύρωστη εργασιακή/οικονομική επιφάνεια. Πληρώ πολλά (αλλά όχι όλα) από τα εμφανισιακά και επιτελεστικά στερεότυπα που η πατριαρχία αποδίδει στους ανθρώπους σαν εμένα. Επίσης, μεγάλωσα ομοφοβικός, μέχρι που συνήλθα στα 22 μου.
Προέρχομαι, δηλαδή, από ένα background εξαιρετικού προνομίου. Αυτό έχει καλά και κακά (κυρίως καλά). Αυτά λίγο πολύ είναι γνωστά, δεν θα τα πιάσουμε τώρα. Το σημαντικό για το θέμα μας είναι ότι (και) χάρη στο προνόμιό μου, μπόρεσα να εκπαιδευτώ σε διάφορες πολεμικές τέχνες από το 1993 και να διδάσκω μία από αυτές από το 2014. Και αυτό μου άνοιξε το δρόμο σε τουλάχιστον τρία επιπλέον σημαντικά προνόμια:
Έχω αυτοπεποίθηση για την ασφάλειά μου
Χάρη στις γνώσεις και τις δεξιότητες που απέκτησα στις πολεμικές τέχνες, το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής μου το έχω ζήσει περπατώντας ανέμελος, σχεδόν οπουδήποτε στην Αθήνα (ή στο εξωτερικό), οποιαδήποτε ώρα, κάποιες φορές μη δίνοντας σημασία στο τι γίνεται και ποιοι είναι γύρω μου. Σημαίνει αυτό πως όντως μπορώ να ανταποκριθώ στο 100% των κινδύνων που ίσως συναντήσω; Μάλλον όχι. Το πραγματικό προνόμιο από την εκπαίδευσή μου ωστόσο, είναι ότι δεν φοβάμαι κάθε φορά που βγαίνω βόλτα.
Έχω πολύ καλή σχέση με το σώμα μου
Μέσα από τις πολεμικές τέχνες γνώρισα το σώμα μου. Έμαθα να κινούμαι με ένα σωρό τρόπους που ούτε φανταζόμουν. Έμαθα να χρησιμοποιώ το σώμα και το πνεύμα μου (βλ. ψυχοσυναισθηματικές δεξιότητες) ως όπλο. Ακόμα πιο σπουδαίο, έμαθα πως να εκπαιδεύω το σώμα μου να κάνει πράγματα που του ζητάω. Το οικειοποιήθηκα απόλυτα, με ένα τρόπο πού μόνο ένα λειτουργικό και εύρωστο σώμα μπορεί να προσφέρει. Κι αυτό λειτούργησε ως καύσιμο για τα όνειρά μου. Αν μπορώ να κάνω ninjutsu - όπως οι ninja - τότε τι άλλο καταπληκτικό μπορώ να κάνω στη ζωή μου;
Γνώρισα τον εαυτό μου και μου αρέσει
Πρωτογνώρισα τον εαυτό μου φοβισμένο παιδάκι, διστακτικό να συγκρουστεί. Μέσα στα χρόνια με είδα να δυναμώνω, σε σημείο που η σύγκρουση έγινε χαρά και γόνιμη επικοινωνία με άλλους ανθρώπους. Νομίζω όμως ότι το μεγαλύτερο όφελος των πολεμικών τεχνών (με sparring) για εμένα, είναι ότι σταμάτησα να φοβάμαι να αποτύχω σε κάτι που αγαπώ. Κατάλαβα βιωματικά ότι κάθε ήττα μου και κάθε αποτυχία μου, είναι τα τούβλα από τα οποία έχτισα κάθε μου επιτυχία. Ίσως ακούγεται σαν μια χαζομάρα που διαβάζει κανείς στο internet, αλλά ως διαδικασία την απολαμβάνω όσο τίποτα άλλο και πλέον μπορώ να την εφαρμόσω στα πάντα.
Όλα αυτά τα προνόμια νομίζω είναι σημαντικά. Για να τα αποκτήσω, έπρεπε να μάθω πολεμικές τέχνες. Και για να τις μάθω - χωρίς να φοβάμαι και χωρίς να κινδυνεύω - έπρεπε να έχω γεννηθεί cis και straight. Έτυχε. Έχω την εντύπωση πως για έναν άνθρωπο της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας, μάλλον δεν είναι τόσο εύκολο. Αυτός ο χώρος - εδώ και πολύ, πολύ καιρό - είναι κλειστός για τους μη-ετεροκανονικούς ανθρώπους.
Ε λοιπόν, είμαι κι εγώ ένα μέρος αυτού του χώρου, κι έχω άλλη άποψη. Στη σχολή μου (και σε άλλες σχολές ευτυχώς) κανέν@ δεν χρειάζεται να προσποιείται ότι είναι κάτι που δεν είναι, για να μάθει ό,τι έμαθα κι εγώ. Αυτό το προνόμιο είναι ανοιχτό να το αποκτήσει όποι@ θέλει. Το ένα προνόμιο οδηγεί στο άλλο. Εμένα με οδήγησε στα τρία προαναφερθέντα, μα και σε άλλα πολλά. Κάποι@ άλλ@ ίσως τ@ οδηγήσει αλλού, σε ακόμα μεγαλύτερα προνόμια. (Αν οι πολεμικές τέχνες είναι για εσένα. Αν όχι, υπάρχουν κι άλλοι δρόμοι - η ζωή είναι μικρή πρέπει να κάνουμε ό,τι αγαπά η καρδιά μας. Αν είναι όμως, είσαι αποδεκτ@.)
Την τέχνη μου και τις δεξιότητες που απορρέουν από αυτή μπορώ να τις διδάξω, και θα το κάνω σε κάθε άνθρωπο με καθαρή καρδιά. Αυτό που δεν μπορώ να διδάξω στους ανθρώπους της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας είναι θάρρος, σθένος, αντοχή και όλες τις άλλες πολεμικές αρετές. Πιστεύω ότι για να έχουν επιλέξει να είναι ανοιχτά τ@ εαυτ@ τους σε αυτή την κοινωνία, τις έχουν ήδη όλες σε μεγαλύτερο βαθμό από εμένα. Αυτό το έμαθα πολύ περισσότερο από τη φίλη μου τη Βανέσα και τον αγώνα της να έχει στη ζωή της το παιδί της, παρά από όλα τα macho, πολεμοχαρή περιβάλλοντα που έχω βρεθεί ποτέ.
Έχω προνόμια και το ξέρω. Πιστεύω ότι είναι καλό για το ανθρώπινο είδος (ίσως επαγωγικά και για όλα τα είδη στη γη) να τα έχουν όλοι οι άνθρωποι. Μέχρι τη μέρα που δεν θα είναι προνόμια, θα είναι απλά...αυτονόητα. Ακριβώς όπως τα βίωσα κι εγώ ως αυτονόητα. Κατάλαβα ότι ήταν προνόμια, μόνο όταν γνώρισα ανθρώπους που δεν τα είχαν. Τελικά όμως ούτε είμαι, ούτε θέλω να κάνω τον ω-τόσο-καλό-στρέιτ-υπερήρωα-που-θα-σώσει-τ@-“κακόμοιρ@”-ΛΟΑΤΚΙΑ+. Μπορώ να τα κάνω προσβάσιμα μόνο στους ανθρώπους που γνωρίζω, που είναι κοντά μου, που έχω κάποια σχέση μαζί τους, που είμαστε μέρος του ίδιου κόσμου - με δυο λόγια, σε όσ@ ακούν το κάλεσμα των πολεμικών τεχνών στην καρδιά τους και θέλουν να το ακολουθήσουν.
Στα μάτια μου η κοινότητα πραγματώνει το ιδεώδες της πολεμικής αρετής με το οποία γαλουχήθηκα κι εγώ σε όλη μου τη ζωή. Και το κάνει στην πραγματική ζωή, για την πραγματική της επιβίωση, ορατότητα και κάποια στιγμή ολοκληρωτική αποδοχή - όχι στη φαντασιοπληξία της εθνικιστικής/φασιστικής παραζάλης ορισμένων άλλων μερίδων της κοινωνίας, που ονειρεύονται ότι είναι "κομάντος που μπαίνουν στην Αγιά Σοφιά". Ό,τι κέρδισε το κέρδισε με τον ιδρώτα και το αίμα της, όχι επειδή της το χάρισε η πατριαρχία ή κάποιοι μεγαλόθυμοι straight (εμού συμπεριλαμβανομένου). Αυτό το γράφει η ιστορία, και η ιστορία της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας μου προκαλεί δέος. Με κάνει να νιώθω βαθιά ικανοποίηση, ότι μπορεί να είμαι κι εγώ μια ωραία φράση μέσα σε αυτή την ιστορία. Στο κάτω κάτω, όσες διαφορετικές μορφές και να έχει ο αγώνας, ό,τι διαλέγουμε θα μας τοποθετήσει τελικά στη σωστή ή στη λάθος πλευρά της Ιστορίας.
Για αυτό διδάσκω πολεμικές τέχνες τη ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητα (αν και είμαι str8).