Οι πολεμικές τέχνες είναι εντελώς άχρηστες. Δεν είναι ακριβώς πόλεμος και δεν είναι ακριβώς τέχνη. Ο πόλεμος είναι βία πέρα από τη βία - ακατανόητος και τρελός - το ίδιο το ένστικτο του θανάτου και της αυτοκαταστροφής με σάρκα και οστά. Η τέχνη φωτίζει την ύπαρξη - δια μέσου της τέχνης αγγίζω τις αιώνιες αλήθειες, την υπέροχη και απαίσια όψη της συνείδησης. Έχουν χρώματα και νότες και φιγούρες και συναίσθημα, τόσο μα τόσο συναίσθημα.
Οι πολεμικές τέχνες είναι εντελώς άχρηστες. Δεν είναι αυτοάμυνα, και δεν μπορούν να με προστατεύσουν από τους εχθρούς μου. Οι εχθροί μου δεν με περιμένουν στο σκοτεινό δρομάκι, έχουν τα κλειδιά του σπιτιού μου, με έχουν στη δούλεψή τους και εξουσία πάνω μου, είναι 53 χρονών και εγώ 12 - δεν παλεύονται σε μάχη σώμα με σώμα. Είναι ενταφιασμένοι, ζωντανοί νεκροί μέσα σε κρατικές συμμορίες, σε κόμματα, σε εταιρείες, σε εκκλησίες, σε ευυπόληπτες οικογένειες υπεράνω πάσης (με επιφάνεια και πατρίδα, θρησκεία).
Οι πολεμικές τέχνες είναι εντελώς άχρηστες. Δεν μπορούν να με μεταμορφώσουν σε σουπερ ήρωα της Marvel, δεν μπορούν να μου δώσουν δικαιοσύνη, δεν μπορούν να με βοηθήσουν στη σκοτεινή μου ώρα όταν με πετάνε από το σπίτι μου. Είναι μια απλή φαντασίωση δύναμης - μια ψυχολογική άμυνα απέναντι στους φόβους που με καταδιώκουν μέσα στο κεφάλι μου, στους φόβους που με ποτίζουν μέσα από τις οθόνες, μέχρι να πνίξουν το μυαλό μου.
Οι πολεμικές τέχνες είναι εντελώς άχρηστες. Είναι μουσειακά απομεινάρια από εποχές παλιές - φανταστικές κατά βάση - αποκυήματα του μύθου περισσότερο, παρά γεγονότα της πραγματικότητας. Είναι αθλητικές δραστηριότητες - που δουλεύουν “στα αλήθεια” - που απογυμνώνουν το πετσί και την καρδιά μου, για να χωρέσουν τα ονόματα των χορηγών μου στη ζωντανή ρεκλάμα του κορμιού μου.
Σε ένα μόνο οι πολεμικές τέχνες είναι χρήσιμες - στο να μπολιάσουν στη καρδιά μου αυτή την άτσαλη, πικρή και κακομούτσουνη πολεμική αρετή. Ότι ο αγώνας - όχι η νίκη - είναι η ανταμοιβή του αγώνα, ότι ακόμα κι όταν φοβάμαι, μπορώ να πολεμήσω, ότι και μέσα στον ιδρώτα και στα σάλια και στα αίματα, βλασταίνουν συντροφιές και φίλ@, ότι δεν είμαι μόνος, αρκεί να βάλω το πόδι μου στο πεδίο, ότι κοιτώντας το κτήνος μέσα μου το ημερώνω, και σταματώ να το βλέπω πάνω στους άλλους, κι ότι η νίκη είναι εγγυημένη, και δεν είναι παρά οι στάχτες της υποταγής μου.
Ανοίγουν μια χαραμάδα να αντικρίσω την Ελπίδα, αφού για εκείνη βγήκα στον αγώνα.
Σε αυτό μόνο αν πετύχουν, οι πολεμικές τέχνες δεν είναι άχρηστες.